Zdrowie

Najczęstsze choroby żółwi europejskich:

Mogą się różnić w zależności od środowiska, warunków hodowli i czynników indywidualnych. Ważne jest, aby pamiętać, że żółwie europejskie są dzikimi zwierzętami, które ukrywają problemy zdrowotne tak długo, jak to możliwe, aby uniknąć stania się ofiarą drapieżników. Oznacza to, że należy bardzo uważnie obserwować swoje zwierzęta, aby móc wcześnie zauważyć i wyjaśnić zmiany w zachowaniu. Oto jednak niektóre z najczęstszych chorób, które mogą wystąpić u żółwi europejskich: 1. choroby układu oddechowego: Infekcje układu oddechowego, takie jak mykoplazmowe zapalenie błony śluzowej nosa lub zakażenie wirusem opryszczki, są częstymi problemami u żółwi europejskich. Infekcje te mogą prowadzić do objawów takich jak wydzielina z nosa, trudności w oddychaniu, zapalenie płuc i zapalenie oczu. Ponadto, podrażnienie dróg oddechowych może wystąpić z powodu zbyt suchego, zakurzonego lub spleśniałego podłoża. Przeciągi i zimne pomieszczenia również mogą prowadzić do przeziębień i zapalenia płuc. 2. problemy trawienne: U żółwi europejskich mogą wystąpić problemy trawienne, takie jak zaparcia, biegunka lub niedrożność jelit. Problemy te mogą być spowodowane niezbilansowaną dietą, przypadkowym zjedzeniem nieodpowiedniego podłoża (ściółka z kory, wióry drewniane), infekcjami lub innymi czynnikami. 3. zarażenie pasożytami: Żółwie europejskie mogą być zarażone różnymi pasożytami, takimi jak robaki lub roztocza. Inwazja pasożytów może prowadzić do utraty masy ciała, utraty apetytu, osłabienia i innych objawów. Podczas hibernacji inwazja pasożytów może prowadzić do śmierci, dlatego próbki kału powinny być regularnie badane kilka razy w roku na obecność pasożytów jelitowych. 4. problemy ze skorupą: Żółwie europejskie mogą mieć różne problemy ze skorupą, takie jak pęknięcia, ropnie, martwica lub infekcje grzybicze. Problemy te mogą być spowodowane urazami, niewłaściwą hodowlą lub niską higieną. Deformacje pancerza mogą być również spowodowane nieprawidłową hodowlą, na przykład powstawaniem garbów. Takie deformacje często idą w parze z wieloma innymi dolegliwościami, a żółwie cierpią z powodu swoich ułomności przez całe życie. 5. brak minerałów i witamin: Dieta nieodpowiednia dla gatunku może prowadzić do niedoboru ważnych witamin i minerałów, co może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych u żółwi europejskich. Wapń w postaci wapna z alg i sepii powinien być zawsze dostępny w zasięgu zwierząt. Dieta powinna składać się z różnorodnych dzikich roślin odpowiednich dla danego gatunku. 6. niezdolność do składania jaj: Jeśli samica żółwia nie jest w stanie złożyć jaja na czas, istnieje ryzyko zaczopowania jaj. Przyczyny mogą być różne i mogą mieć zarówno podłoże organiczne, jak i zewnętrzne. Na przykład samice, które są na stałe związane z samcami, którzy monotonnie je maltretują, mogą nie znieść swoich jaj. Jaja stają się wtedy coraz bardziej pokryte i trudniejsze do złożenia. Zimna pogoda, brak wapnia i zimne pomieszczenia również mogą przyczynić się do tego problemu. Niepokój związany ze składaniem jaj objawia się nieudanymi próbami wiercenia, nadpobudliwością i przejściem w stan letargu. Zaczopowanie jaj jest nagłym przypadkiem i powinno być leczone bezpośrednio przez weterynarza gadów. Ważne jest, aby żółwie europejskie były regularnie badane przez weterynarza gadów w celu wczesnego wykrycia ewentualnych chorób i podjęcia odpowiednich działań. W każdym przypadku badanie przed hibernacją należy przeprowadzić we WRZEŚNIU przed przygotowaniami żółwia do odpoczynku zimowego. Odpowiednia dla gatunku hodowla i żywienie pomagają zminimalizować ryzyko wystąpienia chorób u żółwi europejskich.

Pasożyty jelitowe

Badanie kału: Badanie kału na obecność pasożytów jelitowych powinno być przeprowadzane regularnie kilka razy w roku przez lekarza weterynarii zajmującego się gadami lub specjalne laboratoria, do których można wysłać próbki. Weterynarz zawsze podejmuje decyzję o odrobaczaniu bądź nie. Należy pamiętać, że po odrobaczeniu, tj. po ostatniej dawce, żółwie muszą być trzymane w wysokich temperaturach letnich przez co najmniej 6-8 tygodni, aby martwe robaki i środek odrobaczający mogły zostać całkowicie wydalone przed przejściem żółwi w stan hibernacji. Zaleca się zbieranie próbek przez 3 dni w weekend, jeśli to możliwe, i zabranie ich bezpośrednio do weterynarza w poniedziałek. W przypadku większej ilości żółwi należy zebrać zbiorową próbkę kału, a w przypadku zwierząt trzymanych indywidualnie, które w międzyczasie nie miały kontaktu z innymi żółwiami, należy zbierać próbki osobno. Letnia kąpiel jest relaksująca i może pomóc w pobudzeniu trawienia. Próbki należy przechowywać w szczelnie zamkniętej probówce na odchody z kroplą wody w lodówce do czasu dostarczenia im dla weterynarza. Jeśli nie masz w pobliżu weterynarza zajmującego się gadami, możesz skropić próbkę kału kroplą wody i wysłać ją w dobrze zabezpieczonej kopercie do laboratorium. Następnie otrzymasz wyniki e-mailem lub pocztą, w tym instrukcje dotyczące dawkowania leków, które mogą zostać przepisane przez dowolnego weterynarza (dawkowanie zależy od wagi). Niektórzy weterynarze, którzy mają doświadczenie z żółwiami, są również w stanie samodzielnie zbadać próbki. Podczas fazy odrobaczania i po jej zakończeniu należy dbać o higienę i często wymieniać miski do kąpieli ze świeżą ciepłą wodą, czyszczone gorącą wodą i przyjaznym dla środowiska płynem do mycia naczyń, który suszymy na słońcu. Odchody powinny być zbierane codziennie, aby zapobiec nowej inwazji. W ulubionych miejscach, na przykład w jaskiniach i domkach sypialnych, należy wymienić ziemię na powierzchni najpóźniej po zakończeniu leczenia. Zaleca się ponowne badanie kału 2 tygodnie po zakończeniu leczenia. Po odrobaczeniu, w porozumieniu z lekarzem weterynarii, można wspierać odbudowę ważnej flory jelitowej, na przykład poprzez podawanie pro- i prebiotyków z pokarmem.

Kontrola przed hibernacją u weterynarza od gadów:

Weterynarze gadów zalecają dokładną kontrolę stanu zdrowia żółwi co najmniej sześć tygodni przed hibernacją. Kontrola ta powinna obejmować ogólne badanie kliniczne, a także badanie kału. Jeśli wymagane jest leczenie przeciwko pasożytom, hibernacji nie należy rozpoczynać przed upływem sześciu tygodni od ostatniego podania leków. Wynika to z faktu, że w niskich temperaturach leki nie mogą być prawidłowo rozkładane i wydalane z organizmu. Pełna kontrola stanu zdrowia powinna również obejmować badanie rentgenowskie w celu wykrycia chorób, takich jak choroby płuc, pozostałe jaja u samic lub kamienie pęcherza moczowego. W przypadku zwierząt ważących więcej niż 120 g zaleca się również wykonanie badania krwi. Pozwoli to na lepszą ocenę stanu narządów zwierzęcia na podstawie wartości wątroby i nerek, a także elektrolitów. Niemożność znoszenia jaj zjawisko zaczopowania jaj, jest sytuacją krytyczną, która może wystąpić u samic zwierząt, takich jak gady, ptaki lub niektóre kręgowce. Śmierć samicy występuje, gdy samica ma trudności z naturalnym złożeniem jaj, z powodu braku odpowiednich miejsc do składania jaj lub przeszkód anatomicznych. Kluczowym wskaźnikiem zaburzeń w składaniu jaj jest zmienione zachowanie samicy. Zaczyna od niespokojnej aktywności w piasku lub podłożu, nieśmiało kopiąc doły, ale nie składając jaj. Zachowaniu temu coraz częściej towarzyszy zwiększony niepokój, a zwierzę stopniowo przestaje żerować. Po tym często następuje stan apatii. Takie zachowanie jest alarmującym sygnałem potencjalnego składania jaj. Diagnoza składania jaj może być ułatwiona dzięki technikom obrazowania, takim jak zdjęcia rentgenowskie. Takie zdjęcia rentgenowskie ujawniają jaja w jamie brzusznej chorego zwierzęcia. W niektórych przypadkach podanie oksytocyny, hormonu stymulującego skurcze macicy, pod nadzorem lekarza weterynarii może spowodować, że samica złoży jaja w sposób naturalny, bez konieczności inwazyjnej operacji. Jeśli jednak jedno z jaj znajduje się w niewygodnej pozycji, na przykład poprzecznej lub zrośniętej, blokując drogę innym jajom, chirurgiczne usunięcie jaj jest często nieuniknione. Ten krok jest kluczowy, ponieważ nieleczone składanie jaj może mieć poważne konsekwencje zdrowotne dla samicy, w tym potencjalną śmierć. Warto zauważyć, że składanie jaj występuje nie tylko u samic trzymanych w towarzystwie, ale także u osobników trzymanych samotnie, co podkreśla znaczenie wczesnego wykrywania i odpowiedniej interwencji weterynaryjnej. Opieka i dobrostan dotkniętych zwierząt wymagają zatem szczególnej uwagi, aby zminimalizować występowanie i konsekwencje składania jaj. Mykoplazmy to grupa bakterii, które nie mają ściany komórkowej i dlatego są uważane za najmniejsze znane organizmy wolno żyjące. Mogą one powodować różne choroby u zwierząt i ludzi. U żółwi europejskich mykoplazmy mogą powodować infekcję dróg oddechowych znaną jako mykoplazmowe zapalenie błony śluzowej nosa. Infekcja ta może prowadzić do objawów takich jak wydzielina z nosa, trudności w oddychaniu, zapalenie oczu i ogólne osłabienie. Może również wystąpić zapalenie płuc i oczu. W niektórych przypadkach infekcja może stać się przewlekła i prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Mykoplazma jest niebezpieczna dla żółwi europejskich, ponieważ może osłabić układ odpornościowy i sprawić, że zwierzęta będą bardziej podatne na inne choroby. Infekcja może łatwo rozprzestrzenić się na inne żółwie, zwłaszcza jeśli żyją one w bliskim kontakcie. Ważne jest, aby żółwie były regularnie badane przez weterynarza w celu wykrycia i leczenia możliwych infekcji na wczesnym etapie. Dobra higiena i właściwa hodowla mogą pomóc zmniejszyć ryzyko zakażenia mykoplazmą. Przed socjalizacją żółwi ważne jest zachowanie odpowiedniego okresu kwarantanny, aby zminimalizować ryzyko przeniesienia choroby. Ponadto należy przeprowadzić kilka testów na obecność opryszczki i mykoplazmy. (Patrz sekcja kwarantanna poniżej) Znanych jest kilka szczepów mykoplazmy wywołujących infekcje u żółwi europejskich. Oto niektóre z najczęstszych zidentyfikowanych u żółwi: 1. mycoplasma agassizii: Ten szczep mykoplazmy jest jednym z najbardziej znanych i najczęściej występujących u żółwi europejskich. Powoduje mykoplazmowe zapalenie błony śluzowej nosa, infekcję dróg oddechowych, która może prowadzić do objawów takich jak wydzielina z nosa, trudności w oddychaniu i zapalenie oczu. 2. mycoplasma testudineum: Ten szczep mykoplazmy został również zidentyfikowany u żółwi europejskich i może powodować objawy podobne do mykoplazmowego zapalenia błony śluzowej nosa. 3. mycoplasma dromedarii: Ten szczep mykoplazmy został pierwotnie zidentyfikowany u wielbłądów jednogarbnych, ale może również występować u żółwi europejskich. Może prowadzić do infekcji dróg oddechowych i powodować objawy podobne do mykoplazmowego zapalenia błony śluzowej nosa. Należy zauważyć, że infekcje mykoplazmą u żółwi europejskich mogą być często wywoływane przez kombinację różnych szczepów. Dokładna identyfikacja szczepów wymaga specjalistycznych testów laboratoryjnych i badań. Leczenie zakażeń mykoplazmą u żółwi może być trudna, ponieważ bakterie te są często oporne na wiele antybiotyków. Wczesna diagnoza, odpowiednie leczenie i dobre praktyki higieniczne mają kluczowe znaczenie dla zapobiegania rozprzestrzenianiu się infekcji mykoplazmą i utrzymania zdrowia żółwi. Wirusy opryszczki mogą wywoływać u żółwi europejskich chorobę zwaną infekcją herpeswirusową. Infekcja ta może mieć poważne konsekwencje, a nawet być śmiertelna. Często zwierzęta dotknięte tą chorobą muszą zostać poddane eutanazji przez weterynarza. Herpeswirus u żółwi europejskich może powodować różne objawy, w tym problemy z oddychaniem, wydzielinę z nosa, zapalenie oczu, utratę apetytu, utratę masy ciała, apatia i zmiany skórne. W niektórych przypadkach mogą również wystąpić objawy neurologiczne, takie jak brak koordynacji lub paraliż. Infekcja wirusem opryszczki może szybko się rozprzestrzeniać i zarażać inne żółwie znajdujące się w pobliżu. Wiadomo, że wirus przenosi się poprzez bezpośredni kontakt, infekcję kropelkową lub skażone środowisko. Nie ma specyficznego leczenia zakażenia herpeswirusem u żółwi europejskich. Najlepszym podejściem jest zapobieganie rozprzestrzenianiu się infekcji poprzez izolowanie zakażonych zwierząt od zwierząt zdrowych i utrzymywanie dobrych praktyk higienicznych. Wczesna diagnoza i leczenie innych chorób podstawowych lub niedoborów odporności może również pomóc zminimalizować skutki infekcji. Ważne jest, aby żółwie europejskie były regularnie badane przez weterynarza gadów w celu wczesnego wykrycia możliwych infekcji i podjęcia odpowiednich środków zapobiegających rozprzestrzenianiu się tej niebezpiecznej choroby. Przed socjalizacją żółwi europejskich ważne jest przestrzeganie odpowiedniego okresu kwarantanny, aby zminimalizować ryzyko przeniesienia choroby. Należy również przeprowadzić kilka testów na obecność opryszczki i mykoplazmy. (Patrz sekcja kwarantanna poniżej) Znanych jest kilka szczepów wirusa opryszczki wywołujących infekcje u żółwi europejskich. Oto niektóre z najczęstszych szczepów herpeswirusa zidentyfikowanych u żółwi europejskich: 1) Herpeswirus żółwia europejskiego (ETHV): Ten szczep herpeswirusa jest specyficzny dla żółwi europejskich i może powodować poważne choroby. Uważa się, że ETHV jest odpowiedzialny za tak zwany "zespół herpeswirusa żółwia", który może prowadzić do problemów z oddychaniem, zmian skórnych, objawów neurologicznych, a nawet śmierci. 2. testudo herpesvirus 1 (TeHV-1): Ten szczep herpeswirusa został zidentyfikowany u żółwi europejskich i może powodować objawy podobne do ETHV. Uważa się, że TeHV-1 jest blisko spokrewniony z ETHV i może być wariantem tego samego wirusa.

Należy zauważyć, że infekcje herpeswirusowe u żółwi europejskich mogą mieć poważne konsekwencje i mogą być śmiertelne. Wczesna diagnoza, odpowiednie leczenie i dobre praktyki higieniczne mają kluczowe znaczenie dla zapobiegania rozprzestrzenianiu się infekcji herpeswirusowych i utrzymania zdrowia niezainfekowanych żółwi. Kwarantanna żółwi europejskich Istnieją choroby żółwi, które nie są widoczne na zewnątrz zwierząt. Zwierzęta mogą wyglądać zdrowo i sprawiać wrażenie niezwykle aktywnych i sprawnych. Niemniej jednak, wiele zwierząt jest nosicielami niebezpiecznych bakterii i wirusów, które mogą zagrozić, a nawet zniszczyć całe populacje żółwi w bardzo krótkim czasie. Dlatego tak ważne jest poddanie nowych żółwi kwarantannie i przetestowanie ich przed socjalizacją. W tym czasie zwierzęta poddane kwarantannie powinny być traktowane jak zwierzęta zakażone, aby nie narażać własnych zwierząt na jakiekolwiek zagrożenie bezpieczeństwa. Zawsze najpierw opiekuj się zwierzętami hodowlanymi, a następnie zwierzętami poddanymi kwarantannie. Ręce powinny być zawsze dokładnie umyte i zdezynfekowane. Narzędzia, sprzęt i wyposażenie nie powinny być przenoszone z jednego pomieszczenia do drugiego, ale powinny być oznakowane i przechowywane oddzielnie na miejscu. Na przykład, oznakowane szczotki do mycia naczyń powinny być używane do czyszczenia misek na karmę i wodę. Przed zmianą pomieszczenia należy również zmienić buty i rękawice. Ze względu na ryzyko zakażenia, nie wolno karmić innych zwierząt roślinami pochodzącymi z pomieszczenia kwarantanny. Weterynarze gadów zazwyczaj zalecają okresy kwarantanny trwające od 1 do 2 lat. W tym czasie wszystkie zwierzęta, które mają zostać poddane socjalizacji - w tym zwierzęta hodowlane - powinny zostać kilkakrotnie przetestowane na obecność opryszczki i mykoplazmy, a w razie potrzeby także na obecność wirusa Rana i wirusa X, w porozumieniu z lekarzem weterynarii odpowiedzialnym za gady. Jeśli wszystkie te testy są negatywne, a badania kału na pasożyty jelitowe są również w porządku, zwierzęta można socjalizować. Oto kilka kroków, których należy przestrzegać podczas okresu kwarantanny, który powinien trwać 1-2 lata: 1. oddzielenie nowego żółwia: Nowy żółw powinien być trzymany w oddzielnym pomieszczeniu i osbnej szklarni, z dala od innych żółwi. Pozwoli to uniknąć bezpośredniego kontaktu i możliwego przenoszenia patogenów. Nie należy dzielić lodówki ze zwierzętami poddanymi kwarantannie. 2. badanie weterynaryjne: Nowy żółw powinien zostać dokładnie zbadany przez weterynarza od gadów w celu zidentyfikowania możliwych chorób lub pasożytów. Jest to szczególnie ważne, aby wykluczyć zakażenie mykoplazmą lub inne choroby zakaźne, takie jak opryszczka. Należy to oczywiście zrobić u wszystkich zwierząt, które mają być socjalizowane przed planowaną socjalizacją, chyba że dostępne są już negatywne testy. 3. obserwować nowego żółwia: W okresie kwarantanny nowy żółw powinien być regularnie obserwowany pod kątem objawów choroby lub pasożytów. Obejmuje to zmiany w zachowaniu, utratę apetytu, utratę wagi, problemy z oddychaniem lub oznaki infekcji, takie jak wydzielina z nosa, odgłosy oddechu, infekcje oczu i uszu. Kał powinien być standardowo badany na obecność pasożytów jelitowych kilka razy w roku. 4. higiena: W okresie kwarantanny ważne jest utrzymanie dobrych praktyk higienicznych. Obejmuje to regularne mycie rąk przed i po kontakcie z żółwiami, dezynfekcję, używanie oddzielnego sprzętu dla nowego żółwia i regularne czyszczenie pomieszczenia kwarantanny. Podczas chodzenia po wybiegu konieczna jest zmiana obuwia lub nakładek na buty, aby zapobiec przenoszeniu patogenów z jednego wybiegu do drugiego. Długość okresu kwarantanny może się różnić w zależności od sytuacji, ale zwykle wielu weterynarzy gadów zaleca okres kwarantanny trwający co najmniej 8 tygodni z 2 testami na opryszczkę i mykoplazmę, aby upewnić się, że nowy żółw jest zdrowy i nie przeniesie choroby na istniejące żółwie. Idealnym rozwiązaniem jest jednak okres kwarantanny trwający 1-2 lata, z testami na obecność opryszczki i mykoplazmy (+ ewentualnie RANA/VirusX) przeprowadzonymi natychmiast po wybudzeniu z hibernacji. Testy te są uważane za szczególnie rozstrzygające.

Tekst: Frauke HUSTINX Opracowanie i tłumaczenie: Radosław RUSIECKI Źródło: https://www.taschendinos.de/gesundheit/